قرارداد های هوشمند

به زبان ساده، قرارداد های هوشمند یا Smart contract ها؛ یک سری کد های نرم افزاری هستن که در صورت وقوع شرایطی خاص شروع به اجرا شدن می کنن و در صورت شروع به اجرا شدن، دیگه قابل توقف نیستن. یک قرارداد هوشمند در حال اجرا رو هیچکس حتی سازنده خود قرارداد هم نمی تونه متوقف کنه؛ از همین رو مفهومی به نام فسخ قرارداد نداریم. به عبارتی دیگر، یک قرارداد هوشمند پروتکلی برای تنظیم توافق بوده که با استفاده از اطلاعات مربوط به شرایط قرار داد، همه اقدامات پیش‌ بینی شده در اون رو به شکل خودکار انجام میده.
قرارداد های هوشمند، امکان‌ انجام تراکنش ‌های معتبر رو بدون دخالت شخص یا نهاد ثالثی فراهم می‌کنن و در واقع پروتکلی نرم افزاری هستن که برای تسهیل، تأیید و یا اجرای یک مذاکره و توافق به صورت دیجیتالی و الکترونیکی در نظر گرفته شدن. تاریخچه قرارداد هوشمند به سال 1994 میلادی بر می گرده. یک دانشمند علوم رایانه و رمز نگاری با نام نیک زابو (Nick szabo) در سال 1994 اصول و مبانی این کار رو ابداع کرد و شرح داد ولی در اون سال ها شرایط و بستر های پیاده سازی چنین ایده هایی وجود نداشت. بعد از روی کار اومدن بلاکچین، شرایط فراهم شد تا ایده قرارداد های هوشمند عملی بشه. 
همونطور که اشاره شد، قرارداد های هوشمند بر روی بلاکچین پیاده ‌سازی میشن و ویژگی اصلی بلاکچین هم توزیع ‌شده بودن اون هستش. فارغ از مسائل پیچیده فنی، وقتی یک قرارداد هوشمند روی بلاکچین ثبت میشه. نسخه هایی از اون بین اعضای شبکه یا همون نود ها به اشتراک گذاشته میشه. از همین رو جلوگیری از اجرای اون یا هر گونه دستکاری اطلاعات تقریبا غیر ممکنه چون که همه نود های بلاکچین اون رو اجرا می‌کنن، نه صرفا یک یا چند سرور متمرکز و مرکزی.